Η οικονομική κρίση που αγγίζει πλέον ,για τα καλά , την Ελλάδα θα πλήξει ότι θεωρείται περιττό και υπερβολικό .Εμείς τον αθλητισμό τον κρίνουμε ως αναγκαίο για την καθημερινότητα ,την κουλτούρα ,εντέλει τον τρόπο ζωής μας .
Πιστεύουμε ότι σε όλα τα άλλα προβλήματα εκτός απο αυτά της υγείας για τα οποία η επιστήμη δεν έχει καταφέρει --ή δεν την έχουν αφήσει ...---να βρεί λύσεις κι απαντήσεις ,δεν υπάρχουν αδιέξοδα.Εαν υπήρχαν ,η ζωή θα είχε σταματήσει στο δάγκωμα του μήλου απο την Ευα .
Εκτίμηση μας ,για τα αθλητικά σωματεία κι ειδικότερα για τον χώρο μας ,αυτόν του γυναικείου βόλει ,είναι ότι ήλθε η ώρα να ενωθούμε .Με συνεργασίες που θα περιορίσουν τα έξοδα και τα κόστη μας αλλά δε θα υποβαθμίσουν το περιεχόμενο και την προσφορά ή τη λειτουργικότητα μας.
Πάντα με σεβασμό στους φορείς όπου υπαγόμαστε ,μπορούμε να κινηθούμε ώστε να πετύχουμε κοινές δράσεις .
Τι προτείνουμε ;
Για παράδειγμα ,υπάρχουν ομάδες που είναι στην ίδια περιοχή ή έχουν πεδίο συννενόησης ανάμεσα στις διοικήσεις τους .Ας κινηθούν μαζί ώστε να εξασφαλίσουν καλύτερες προσφορές σε ιματισμό και γενικά σε αθλητικό υλικό ή ας περιορίσουν τα έξοδα τους ακόμα και με κοινές προπονήσεις τμημάτων τους ή και με τη λογική των αυτόνομων παρουσιών που όμως θα αλλητροφοδοτούνται .
Δύο ομάδες μπορούν να έχουν τις διαφορετικές διοικήσεις τους αλλά κοινούς προπονητές κι ενιαίο πλάνο ώστε να μαθαίνουν όλα τα παιδιά τα ίδια πράγματα και να είναι κοινή η στρατηγική τους .Απλώς ,θα επιλέγεται ανά χρονική περίοδο ποιά ομάδα θα παίζει τον ρόλο της πιο ισχυρής και ποιά θα ακολουθεί ,σε αγρανάπαυση ,ως ''δορυφόρος'' ώστε να προσφέρει την ευκαιρία να αγωνίζονται οι μικρότερες σε ηλικία αθλήτριες .
Το σχέδιο δεν είναι αφηρημένο ή γενικής κατεύθυνσης .Μπορούμε να το συζητήσουμε και να το επεξεργασθούμε εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον.
Μόνο με άμεσες δράσεις και δίχως συμπτώματα εγωισμού και ναρκισσισμού θα σωθούν ομάδες και δε θα διαλυθούν η μία μετά απο την άλλη .Οι συγχωνεύσεις δεν είναι πανάκεια γιατί ο σκοπός είναι να μη χάνονται παιδιά απο τον αθλητισμό .Υπάρχει δυναμική στον αθλητισμό που σε χώρες που πέρασαν μεγάλη κρίση δοκιμάσθηκε αρχικά αλλά στη συνέχεια έγινε πολύ πιο δυνατός .Απλώς ,επειδή αποδείχθηκε ότι είναι μία ενδιαφέρουσα , χρήσιμη αλλά και συμφέρουσα διέξοδος για τους νέους ανθρώπους και τις τοπικές κοινωνίες .
Αρκεί φυσικά να βάλουν κι οι γονείς τις προτεραιότητες τους ,να αποφασίσουν να ασχοληθούν λίγο παραπάνω με τα παιδιά τους και να τα μάθουν να προσπαθούν περισσότερο .
Ολα αυτά προυποθέτουν ότι το γήπεδο δε θα συνεχίσει να είναι χώρος για baby parking αλλά κι ότι τα παιδιά δε θα πηγαίνουν με τον αυτόματο .
Εφόσον χρήματα ,πλέον ,δε θα υπάρχουν ας αλλάξουμε δομές και κυρίως προσέγγιση.Ωστε να κερδίσουμε ίσως αυτό που χάσαμε κυνηγώντας το μεροκάματα αλλά συχνά και τον μάταιο καταλωτισμό .Τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη απο προσωπική επαφή κι όχι απο ένα γερό χαρτζηλίκι ή απο το καινούριο κινητό.
