Μέσα από 20 φωτογραφίες όλες και όλοι, μέσα και έξω από την ΟΜΑΔΑ μας, μπορούν να καταλάβουν γιατί το βόλεϊ του Πορφύρα, μια ΟΜΑΔΑ γειτονιάς, προχωρά με επιτυχίες παντού και αναπτύσσεται διαρκώς. Απλώς, δείτε και σκεφθείτε...

Το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος, στη Φρεαττύδα, τη γειτονιά μας. Με το υποβρύχιο Παπανικολής, το οποίο ποτέ δεν βυθίστηκε, έστω και αν όλοι έλεγαν ότι δεν έχει τα εφόδια για να αντέξει.

Ενας από τους λίγους, δυστυχώς, χώρους ανάσας στον Πειραιά. Η Φρεαττύδα μας.

Η θάλασσα καθαρίζει το μυαλό. Και ο ανοιχτός ορίζοντας βοηθά. Οταν θέλεις να δείς.

Οι Παγκορασίδες του Πορφύρα σε επίδειξη βόλεϊ στη Μαρίνα Ζέας, μπροστά από το Ναυτικό Μουσείο.

 Βόλεϊ και Πορφύρας ΠΑΝΤΟΥ.

Η προτομή του ποιητή Λάμπρου Πορφύρα στην πλατεία Φρεαττύδας. Ψευδώνυμο  του ποιητή Δημητρίου Σύψωμου, ο οποίος ακολούθησε τη σχολή του Διονυσίου Σολωμού ( τα ποιήματα του Σολωμού, Λάμπρος και Πόρφυρας-καρχαρίας στην κερκυραϊκή διάλεκτο- ενέπνευσαν τον Σύψωμο, για το ψευδώνυμο του ). Μπροστά στο άγαλμα του ποιητή της Φρεαττύδας, έπαιζαν ποδόσφαιρο παιδιά της γειτονιάς το 1957. Συζητώντας για το όνομα της ομάδας που ήθελαν να φτιάξουν, βρήκαν τη λύση στις διαφωνίες τους, στο όνομα του ποιητή, καθώς, είχαν μπροστά τους το άγαλμα του. Ο Λάμπρος Πορφύρας συμβολίζει την αγάπη στη ΄΄γειτονιά των Θεών΄΄, όπως έλεγε τη Φρεαττύδα, το ενδιαφέρον για τους νέους ανθρώπους, την ανησυχία, την ευαισθησία, τη δημιουργικότητα αλλά και τη σημασία στην εκπαίδευση, καθώς, ο ίδιος ήταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Χρυσή φουρνιά, αν μείνει με το μυαλό μέσα στο κεφάλι. Τρίτη θέση στην ΕΣΠΕΔΑ για τις Παγκορασίδες Α του Πορφύρα, τη σεζόν 2015-2016.

Νίκες και Κύπελλα παντού, αλλά, πάνω από όλα εκπαίδευση και ήθος.

Οταν είσαι συνεπής και πεισματάρης, θα βρεθείς νομοτελειακά εκεί όπου αξίζεις, στην Α1 Εθνική.

Ομάδα χωρίς Ακαδημία, δεν πάει πουθενά....

Ωραίο να έχεις πάθος. Μαζί με πολιτισμό.

Και πιο μεγάλο να ήταν το Σαλπέας, πάλι θα το γεμίζαμε.

 Η αγάπη χρειάζεται απλά πράγματα.

Από εδώ άρχισαν όλα. Το Κύπελλο ΕΣΠΕΔΑ στον Πορφύρα, το 2007. Δέκα χρόνια διαρκούς ανόδου. Το Κύπελλο σήκωσε η αρχηγός μας Γεωργία Μελαγράκη, που πρωτόπαξε βόλεϊ στην Ακαδημία του  Πορφύρα. Τίποτα τυχαίο...Σήμερα, η Γεωργία είναι Καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο και μητέρα 2 παιδιών. Τίποτα τυχαίο, πραγματικά...

Από τα επινίκια της ανόδου, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, στην Α2 Εθνική Κατηγορία, τον Μάϊο του 2012.

 Οι Παγκορασίδες του Πορφύρα, με προπονητή τον Σωκράτη Μαρμαρινό, πριν από 10 χρόνια. Πρώτη στην πάνω σειρά η Μαριάννα Λιάρου, λίμπερο σήμερα, στα 21 της, στην γυναικεία ομάδα μας. Δεύτερη στην κάτω σειρά από αριστερά, η Σοφία Κορωναίου, που επέστρεψε στα γήπεδα στα 23 της και προπονείται με τις Νέες Γυναίκες του Πορφύρα.

 Το δεύτερο Κύπελλο της ιστορίας μας. Στο Βυζαντινό. Το 2010.

Οι Κορασίδες του Πορφύρα πριν από 8 χρόνια. Γιατί κάποιοι από εμάς, πάντα ήταν εδώ. Και ξέρουν από δύσκολα. Στην πάνω σειρά η έφορος Τασούλα Λιάρου. Από τις 9 Κορασίδες, έπαιξαν ή παίζουν ακόμα στη γυναικεία 4 αθλήτριες μας, αναλογία σημαντική. Οι Στέβη Χαλβατζή, Μαρία Δελαγραμμάτικα, Φρόσω Χατζηπέτρου, Μαριάννα Λιάρου.

Θα έλθουν πολλά, ακόμα, Κύπελλα. Με συγκέντρωση, συνεργασία και το εγώ να μπαίνει κάτω από το εμείς. Και με ΑΦΟΣΙΩΣΗ και ΜΕΡΑΚΙ. Γιατί εδώ, στο βόλεϊ του Πορφύρα, ο κόπος και η θυσία σου πιάνουν τόπο και θα πάρεις ότι  δώσεις.